เซปักตะกร้อ เป็นกีฬาพื้นบ้านที่มีเสน่ห์เฉพาะตัว ด้วยการใช้เท้า ศีรษะ และส่วนอื่นของร่างกายแทนมือในการส่งลูกบอลข้ามตาข่าย ผสมผสานทั้งความแข็งแรง ความยืดหยุ่น และทักษะที่น่าทึ่ง จนกลายเป็นที่นิยมอย่างแพร่หลายในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ กีฬานี้ไม่เพียงเป็นการละเล่น แต่ยังสะท้อนถึงวัฒนธรรมและวิถีชีวิตของผู้คนในภูมิภาคมาอย่างยาวนาน
อย่างไรก็ตาม ประเด็นเรื่องต้นกำเนิดของเซปักตะกร้อยังคงเป็นที่ถกเถียงระหว่างไทยและมาเลเซีย ฝ่ายมาเลเซียอ้างว่ามีการเล่น "เซปักรากา" ตั้งแต่ยุคอาณาจักรมะละกาช่วงศตวรรษที่ 15 โดยใช้ลูกบอลหวายเตะส่งกันไปมาอย่างคล่องแคล่ว โดยคำว่า "เซปัก" แปลว่าเตะ และ "รากา" หมายถึงลูกบอลในภาษามลายู ขณะที่ไทยเองก็มีหลักฐานระบุว่ามีการเล่น “ตะกร้อวง” มาตั้งแต่สมัยอยุธยา ซึ่งถือเป็นส่วนหนึ่งของการฝึกสมาธิและการออกกำลังกายของชาวบ้าน
ในปี พ.ศ. 2503 (ค.ศ. 1960) มาเลเซียได้ริเริ่มพัฒนาเซปักรากาให้เป็นรูปแบบการแข่งขันโดยมีตาข่ายคล้ายวอลเลย์บอล พร้อมตั้งชื่ออย่างเป็นทางการว่า “เซปักตะกร้อ” และเริ่มจัดตั้งกติกาการแข่งขันเพื่อให้เป็นกีฬาที่เข้ากับมาตรฐานสากล ซึ่งต่อมา ประเทศไทยและชาติอื่นๆ ในอาเซียนได้ร่วมมือกันในการพัฒนากฎกติกาเหล่านี้ จนเซปักตะกร้อกลายเป็นกีฬาประจำภูมิภาค
แม้จะยังไม่มีข้อสรุปที่ชัดเจนว่าใครคือผู้ให้กำเนิดเซปักตะกร้อ แต่ความร่วมมือของทั้งไทยและมาเลเซียคือหัวใจสำคัญที่ทำให้กีฬานี้ก้าวไกลสู่เวทีโลก ปัจจุบัน เซปักตะกร้อได้รับการบรรจุในการแข่งขันระดับนานาชาติ เช่น ซีเกมส์ และเอเชียนเกมส์ และเป็นหนึ่งในกีฬาที่สร้างชื่อเสียงให้ประเทศไทยมากที่สุด โดยคว้าแชมป์นานาชาติมาแล้วหลายรายการ
เซปักตะกร้อไม่ใช่เพียงกีฬาที่อาศัยทักษะการเตะเท่านั้น แต่ยังเป็นสะพานเชื่อมโยงวัฒนธรรมของประเทศในอาเซียน และเป็นตัวอย่างของกีฬาท้องถิ่นที่สามารถเติบโตสู่ระดับสากลได้อย่างภาคภูมิ
